ஆயிரத்தில் ஒருவன் திரைப்படம் மும்பையில் இவ்வளவு விரைவில் ரிலீஸ் ஆனது ஒரு ஆச்சரியம். மிக விரைவில் திரையரங்குகளை விட்டு ஓடப் போவதில் அவ்வளவு ஆச்சரியம் எதுவுமில்லை. நேற்று இரவுக் காட்சி (இங்கு 7.50 மணிக்கே) சென்றேன். என் மனைவியையும் சேர்த்து, மொத்தம் பத்து பேர் மட்டுமே திரையரங்குக்குள் இருந்தோம். முதல் பாதி நன்றாக, ஜனரஞ்சகமாக எடுக்கப்பட்ட எந்தத் திரைப்படம் போலவும் தொய்வில்லாமல் சுவாரஸ்யமாக இருந்தது. இரண்டாம் பாதி மொத்தப் படத்தை முற்றிலும் வேறு தளத்திற்கு எடுத்துச் சென்றது. சோழர்கள் என்றாலே பொன்னியின் செல்வன் தாக்கத்திலும், தசாவதார முதல் காட்சிகளின் தாக்கத்திலும் உருவாக்கப்பட்ட பிம்பம் மிக யதார்த்தமாக தவிடு பொடியாகிறது. பாண்டியர்களிடமிருந்தும், மற்ற பகைவர்களிடமிருந்தும் நூற்றாண்டுகளாகப் பதுங்கி வாழும் ஒரு கூட்டம் எப்படி இருக்குமோ, அப்படியே சித்தரிக்கப் பட்டிருக்கிறது. காலத்துக்குள் உறைந்து போன மாந்தர்கள் போல் நிகழ் காலத்துக்குள் முற்றிலும் பொருத்தமற்றவர்களாக உலாவுகிறார்கள். ஒரு திரைப்படம் நிறைய சிந்தனைகளைத் தூண்டி விட்டால் அது என்னைப் பொறுத்த வரையில் நல்ல படம். அந்த விதத்தில் ஆயிரத்தில் ஒருவன் ஒரு முக்கியமான, நல்ல, திரைப்படம் - தமிழுக்கு இந்த மாதிரி புது முயற்சிகள் நிச்சயம் அவசியம்.
எனக்கு இந்தப் படம் சொல்லிய செய்திகள் இவை என்று கொள்ளலாம்:
சிறு வயதில் ஐய்ஸ் பாய் (அதனை Ice Boy என்றே புரிந்து கொண்டிருந்தேன் அப்போது) விளையாடும் போது, யாரும் சுலபத்தில் கண்டு பிடிக்க முடியாத மாய ஒளிவிடத்தில் மறைந்திருந்து, ஒரு இரண்டு மணிநேரம் கழித்து பசி வயிற்றைப் பிடுங்கியதால் வெளியே வந்து பார்த்தால், நண்பர்கள் எல்லோரும் விளையாடி முடித்து, வேறு விளையாட்டுக்குத் தாவி இருந்தார்கள். என்னைக் கண்டுபிடிக்கும் வரை ஆட்டம் அப்படியே இருக்கும் என்றெல்லாம் நினைத்த எனக்கு அவர்களோ, காலமோ என்னைப் பொருட்படுத்தாமல் தொடர்ந்து சென்றது முதலில் வருத்தமாக இருந்தாலும், அது வாழ்வின் முக்கியமான பாடமாக அமைந்தது. Time and Tide wait for none. சோழர்கள் இப்படித் தனிமையில், வெளியுலகுடன் தொடர்பில்லாமல் இருந்ததில் அவர்களுக்கு மட்டுமே நட்டம். இதனை இப்போதைய உலகமயமாக்கல் என்னும் சித்தாந்தத்திலும் பொருத்திப் பார்க்கலாம். குக்கிராமத்திலிருந்து கிராமங்களுக்கும், கிராமங்களிலிருந்து சிறு நகரங்களுக்கும், ‘சிறு’விலிருந்து பெருநகரங்களுக்கும் மக்கள் வருவது காலங்காலமாக அனைவரும் பெருமளவில் எதிர்க்காத, ஓரளவு ஒப்புக்கொண்ட நடைமுறை யதார்த்தம். உலகமயமாக்கல் என்னும் போது மட்டும் மொழி, இன இன்னபிற உணர்வுகள் உந்தப்பட்டு பெருமளவு எதிர்ப்பு வருவதையும் பார்க்கிறோம்.
இரண்டாவது செய்தி இவ்வளவு நூற்றாண்டுகளாக ஒரு ராஜ வம்சம்தில் வந்தவர்கள் வன்மத்தைத் தொடர்ந்து கடை பிடிக்க முடியுமென்பது. அவ்வளவாக நம்பகத் தன்மை இல்லை என்றாலும், நிறைய குடும்பங்களில் நூற்றாண்டுப் பகை நிலவுவதைப் பார்க்கையில் இது மாதிரி நடக்கவே முடியாது என்று சொல்ல முடியவில்லை. ஒருவர் மத்திய அரசு அமைச்சர். ஒருவர் ராணுவ உயர் அதிகாரி. இந்தப் பெண்ணும் நன்றாகப் படித்த, நாகரிக நாரிமணி. இத்தனை இருந்தும், அப்பன் பாட்டன் வழிவழியாகச் சொன்னார்கள் என்று இவ்வளவு கொலைவெறியுடன் துரத்துவார்கள் என்பது ஒரு வாதத்திற்கு உண்மை என்று வைத்துக் கொண்டால்...இத்தனை நூற்றாண்டின் நாகரீகத்திற்கும், கல்விக்கும் என்ன பயன்? வரலாறு, அது அப்பட்டமான உண்மையாக இருந்தாலும், இத்தனை வன்மத்தைக் கக்கும் என்பது கசப்பான உண்மை. இத்தகைய வரலாறுகள் தேவையற்றவை என்பது என் எண்ணம். நாட்டில் நடைபெறும் பெரும்பாலான சர்ச்சைகளும் இத்தகைய முழு உண்மை / அரை உண்மை / அப்பட்டமான பொய் வரலாறுகளால் தோன்றியவை. வராலாறு, தவறன பாடங்களைத் திருத்திக் கொள்ளவும், நல்லவற்றை தொடர்ந்து எடுத்துச் செல்லவும் மட்டும் அவசியமானவை. தொடர்ந்து அது வன்மம், காழ்ப்பு, வெறுப்பு முதலிய உணர்ச்சிகளைத் தூண்டி, மக்களைத் தொடர் அவலத்தில் ஆழ்த்துமெனில், எவ்வளவு உண்மையாக இருந்தாலும் அந்த வரலாறு அவசியமற்றது.
இன்னொரு செய்தி - அது பத்தாம் நூற்றாண்டில் உறைந்து விட்ட சோழர்களானாலும், நவீன யுகத்து பாண்டியர்களானாலும் ஆளும் வர்க்கம் எப்போதும் தன் நலனில் கவனமாகவே இருக்கிறது. இரண்டு பக்கங்களிலும் சாதாரணர்கள் படும் துன்பங்களும், அவர்களின் அவல வாழ்வும் தொடர்கதைகள்.
இந்தப் படத்திற்கு கேபிள், கார்க்கி ஆகியோர் சற்று தீவிரமாக விமர்சனம் செய்தது எனக்கு முதலில் ஆச்சரியம். என் அனுமானத்தில், கேபிள் சினிமாவை முதலில் வியாபாரமாகப் பார்க்கிறார். அந்தச் சட்டகத்துள் முடிந்த வரை கலை இருக்க வேண்டும். மக்களைக் கவர வேண்டும். முதன்மையாக இந்தத் தொழில் நசியாமல் இருக்க வேண்டுமெனில் பெரிய நஷ்டம் வராமல் இருக்க வேண்டும் என்னும் தாரக மந்திரம் அவருள் எப்போதும் இருக்கிறது என்று நினைக்கிறேன். கார்க்கியும் கிட்டத் தட்ட அதே அலை வரிசை. இல்லாவிடில், மூன்று வருட தாமதம், முப்பத்தி ஆறு கோடி முதலீடு பற்றி கவலைப் படவேண்டியது பணம் போட்டவர்களின் கவலை மட்டுமே. எல்லாத் துறைகளைப் போலவே, சினிமாவும் இப்போது பல்வேறு தளங்களில் பார்க்க வேண்டியது அவசியமாகிறது. ஒரு உதாரணத்திற்கு என்னுடைய Treasury Dealing Room இல் தினமும் இலாபமாகக் கொட்டினால் அந்த அதிகாரிக்கு மகிழ்ச்சி. அவரை மேற்பார்வையிடும் அதிகாரிக்கு அவர் இன்னும் எவ்வளவு செய்திருக்க முடியும் என்ற கணக்கு. இதை real-time கண்காணிக்கும் Risk Department லாபம் எல்லாம் சரி. அதை ஈட்ட எவ்வளவு ரிஸ்க் எடுத்தார்கள். அது அவசியம்தானா என்றெல்லாம் வெறுப்பேற்றும். இதற்கு நடுவில் ஆடிட்டர் 'யோவ், இங்கெல்லாம் உங்க கையெழுத்தே இல்ல' என்று கடுப்பேற்றுவார். இன்னொரு ரகசிய இலாகா, அந்த அதிகாரி தொடர்ந்து இலாபம் மட்டும் ஈட்டுகிறாரா அல்லது அவ்வப்போது நஷ்டமும் வருகிறதா என்று சரி பார்க்கும். தொடர்ந்து இலாபம் மட்டும் என்றால் அடிப்படையில் எதோ பெரிய கோளாறு என்று அர்த்தம். அவர் விடுமுறைகள் எல்லாம் ஒழுங்காக எடுக்கிறாரா என்றெல்லாம் கண்காணிக்கும்.
இந்த உதாரணம் போலவே, சினிமாவை பல்வேறு கோணங்களில் அணுக வேண்டியதும் அவசியமாகிறது. ஒரு end user என்ற அளவில் மட்டும் விமர்சனம் செய்வதற்கும், துறை பற்றிய பல்வேறு புரிதல்கள் இருப்பவர்கள் இதனை அணுகுவதற்கும் உள்ள இடைவெளியே நாம் இவர்கள் விமர்சனத்தில் பார்த்தவைகள்.
என்னுடைய சினிமா புரிதல்கள் சராசரிக்கும் மிக மிக கீழே. அந்த வகையில் இந்தப் படத்தை விமர்சனம் செய்தால் படு கேவலமாக இருக்கும். இருந்தாலும் உங்கள் விதி... கார்த்தி lovable பாட்டாளி. கலக்குகிறார். ஒருமாதிரி ஒரே வார்ப்புருவில் சிக்காமல் இருக்க வேண்டும். ரீமா நல்ல நடிகை என்று எனக்கு முன்பே பட்சி சொல்லியிருக்கிறது. அது நிரூபணம் ஆகிறது. ஆனாலும் 'ஆகச் சிறந்த' பட்டம் கொடுக்கும் அளவில் இல்லை. ஆண்ட்ரியா....என்ன சொல்ல என்ன சொல்ல...
பிரம்மாண்டத்தைப் பொறுத்த வரை இந்த படம் நிச்சயம் ஒரு மைல் கல். (மயில் கல் அல்ல). ஆமாம், கடலில் ஏதோ ஒரு ஆரஞ்சு நிற வெளிச்ச வஸ்து இவர்களைத் துரத்திப் பிடித்து சின்னாபின்னம் செய்கிறதே! அது ஆக்டபஸா? (மன்னிக்கவும், வழக்கம் போலவே பாப்கார்னில் கவனம் செலுத்தினேன்). இவ்வளவு காட்டுக்குப் பின் உடனே இவ்வளவு பாலை நிலமா? ஓகே ஓகே நோ லாஜிக். எனக்கு அந்த நடராஜர் சிலை நிழலில் அவர்கள் போக வேண்டிய பாதை தெரிவது மிகப் பிடித்தது. அதன் அரசியல்கள் பற்றி எனக்கு அக்கறை இல்லை. என்னைப் பொறுத்த வரை அது சோழர்களின் வான சாஸ்திர புலமைப் பற்றி சொல்வது போல் தோன்றியது. நிறைய மாய யதார்த்தக் காட்சிகள் தனிப்பட்ட முறையில் எனக்குப் பிடித்தது. ஆனாலும், இடைவேளைக்குப் பின் அவ்வப்போது தோன்றியதை எடுத்து விட்டார்களோ அல்லது எடுத்த பலவற்றை வெட்டி விட்டார்களோ என்று படுகிறது. கோர்வையாகச் சொல்லாதது ஒரு குறை.
படம் முடிந்ததும் ஏதோ நானே செல்வா போல, என் மனைவியைப் பார்த்தேன். கட்டை விரலை உயர்த்தி 'எனக்குப் பிடிச்சிருக்கு' என்றாள். ஒன்று படத்தைப் பற்றி சொல்லியிருக்க வேண்டும். இல்லாவிட்டால் என்னைப் பற்றி. ஒன்று ஆயிரத்தில் ஒருவன். இன்னொன்று கோடி ... ம்ஹும் ... பல்லாயிரம் கோடியில் ஒருவன்.
இன்னொரு முக்கிய குறிப்பு: இந்தப் படம் பற்றிய விமர்சனங்களில் எனக்கு சரவணகுமாரின் பதிவு பிடித்தது. சுகுணாவின் விமர்சனம் மிக மிகப் பிடித்தது (அவர் அரசியல் நிலைகளுடன் ஒத்துப் போவது எனக்கு மிகுந்த சிரமம் தந்தாலும்).
